Obudziłem się, rozglądając dookoła. Gdzie ja jestem? Co robi, ten chłopak w moim pokoju? Wcześniej go nie widziałem. Przepraszam, czy ja czegoś nie wiem? - moje myśli pędziły jak szalone, dopiero po chwili wszystko mi się przypomiało. Głupek ze mnie. Szybko się ubrałem i usiadłem na łóżku. W sumie, to coś bym zjadł. Tylko gdzie tu jest jakaś stołówka, czy coś? Dobra, jakoś się znajdzie.

[Kai - jadalnia]

Budynek internatu był duży i groźny, a ja mały i zagubiony. Przemykałem korytarzami, starając się trzymać jak najbliżej ścian i jak najkrótszą drogą trafić do mojego pokoju. Numer jeden, co za szczęście, łatwe do zapamiętania.
Moja radość nie trwała długo - dokładnie do chwili, kiedy otworzyłem drzwi. Skrzywiłem się lekko. Czemu akurat czerwony? I to jeszcze... taki czerwony. W dodatku mój współlokator już zdążył się zadomowić i porozwalał klamoty na całej powierzchni pomieszczenia. Wspaniale.
Ostrożnie wszedłem do środka, starając się nie potknąć i nie narobić hałasu. Chyba go nie było... Nie, nie było. Pewnie zwiedza akademik. Albo jest na jakiejś imprezie inauguracyjnej czy czymś takim. Postanowiłem wykorzystać sytuację i spokojnie zwiedziłem pokój. Blech, okropieństwo, kicz i tandeta. Kto to urządzał?
W końcu zdecydowałem się rozpakować. Nie było tego dużo: plecak z zeszytami, jedna torba z ubraniami i druga z motylami. Na szczęście mój współlokator miał dość przyzwoitości, żeby zostawić mi część szafek wolną. Rozłożyłem to jakoś, starając się zajmować jak najmniej miejsca. No, zmieściło się. Mam nadzieję, że nie będę mu za bardzo przeszkadzał. Gdy skończyłem, wziąłem jakąś książkę i usiadłem na fotelu, w celu poczytania, ale zanim zdążyłem ją otworzyć, drzwi otwarły się z hukiem i ktoś (nie wiem kto) wepchnął kogoś (też nie wiem, kogo, ale pewnie mojego współlokatora - porozrzucane czerwone klamoty i czerwona gitara świetnie komponowały się z jego czerwonymi włosami) do środka.
- Dzień dobry - powiedziałem, odkładając książkę. - Mam na imię Tatsurou. Jeśli to twój pokój, to wychodzi na to, że będziemy razem mieszkać.

- Drobiazg - powiedziałem, patrząc, jak porządkuje pokój i pilnując, żeby nie zbliżył się za bardzo do stosu moich gablotek z motylami, upchniętych w kącie. Nie to, żebym mu nie ufał, tylko... Te gablotki były szklane. I bardzo delikatne.
W ciągu jednej przerażająco długiej chwili zdałem sobie sprawę, że w zasadzie nie mam mu nic więcej do powiedzenia. On chyba też nie.
- No więc... Może powiesz mi coś o sobie? - spytałem niepewnie. - Jak długo tu jesteś?

Ostatnio edytowany przez Tatsurou (2008-03-11 19:34:15)

Krzykacz. Nie lubię takich. Chociaż zachowywał się zadziwiająco przyzwoicie, jak na historię, którą mi przedstawił. No, może pomijając te prezerwatywy na lampie. Ale może nie będzie tak źle? Przynajmniej dopóki będzie się trzymał swoich spraw, a odczepi od moich.
- Masz dość barwny życiorys, jak na tak młody wiek. Mój nie jest nawet w połowie tak ciekawy. Ach, co ja cię będę zanudzał...
Zamilkłem. Ja naprawdę, naprawdę nie lubię takich sytuacji. Mi się nie chce gadać, jemu się nie chce gadać... I za krótko się znamy, żeby tak po prostu każdy wrócił do swoich zajęć i ignorował tego drugiego. Głupia sytuacja. I niezręczna. No, niechże coś powie, proszę...

Przerwałem na chwilę i odwróciłem się do niego, aby mu odpowiedzieć.
-Możesz Takuya. Taku mi się zawsze dziwnie kojarzyło. Nie wiem czemu.-zacząłem się nad tym zastanawiać.-W każdym bądź razie Taku wydaje mi się takie... Barbarzyńskie. A ja nie lubię przemocy.
Powróciłęm do swojego zajęcia.
-Wierzę w twoją inwencję twórczą.-dodałem jeszcze dosyć cicho, jednak wysłałem mu mój uroczy wyszczerz. xD
-A ja mogę mówić do ciebie Tsu-kun? Albo ew. Tsu-san? ^_^ Tsukasa jest za dlugie. W ogóle to łądne masz imię <3

Zmieszalem sie nieco jak wspomnial, ze mam ladne imie. Spojrzalem szybko na niego po czym odpowiedzialem:
- Może po prostu Tsu. Najkrocej i najwygodniej, ne? ...
- Takuya, nie wiesz czy maja tu...magnetofon, wieze, czy jakkolwiek sie to nazywa? - zapytalem trzymajac w rece pare plyt i sam tez zabralem sie do przeszukiwania pokoju.

- Dwadzieścia, ale nie o to mi chodziło. W naszym wieku ludzie na ogół wolą pić, uganiać się za dziewczynami albo kuć, niż angażować się w jakieś akcje społeczne. - Umilkłem na chwile. - Ale to chyba dobrze... Wiesz, ja sam mało robię, dlatego w pewnym sensie podziwiam ludzi takich jak ty.
Pewnie w tej chwili uważał mnie za typowego sztywniaka i kujona, ale nie obchodziło mnie to.
- A o sobie nie mam zbyt wiele do powiedzenia. Całe życie w jednym miejscu, daleko w górach, jeszcze dalej od cywilizacji, niż tu. Dopiero ostatnio... Zdecydowałem się wyrwać. I to w zasadzie cała historia.

- Acha... dziewczyny - skrzywiłem się. A fuj. Ja dziękuje bogom, że taki nie byłem. Za to nigdy nie rozumiałem moich rówieśników, którzy całe noce spędzali na zapijaniu doła po stracie dziewczyny. Mam szczęscie, że mnie to ominęło.
- Denerwuje mnie ta nietolerancja po prostu. Wszędzie gdzie sie nie obejrzysz objawy rasizmu, homofobii i innych gówien. Szczególnie w takiej małej wiosce, gdzie patrzą na każdego wyróżniającego sie człowieka jak na aliena, bo w większym mieście to jeszcze ujdzie - a własnie! Musze zdobyć świeżą prase, niedługo tez gdzięs na tej wysepce miała byc jakas parada, trzeba by sie tam stawić.

Ostatnio edytowany przez Die (2008-03-11 20:38:57)