W końcu podjąłem męską decyzje postanowiłem z nim pogadać jak facet z facetem. W końcu jestem odważnym, dojrzałym, pewnym siebie.. Nieistotne. Łaziłem po całym domu i dopiero na szarym końcu trafiłem do biblioteki. Kiedy go zobaczyłem miałem zamiar zawrócić, ale nie - Cześć. Doszedłem do wniosku, że musimy pogadać - boże jak to głupio i trywialnie brzmi - chciałbym się dowiedzieć czy mam spakować swoje rzeczy i wynieś się z pokoju?

Zmarszczyłem czoło nadal stojąc na schodach - Tłumaczyłem, że nie chciałem Cię przelecieć. No cóż słyszysz, co chcesz słyszeć i do kurwy nędzy przestań robić z siebie zafajdaną ofiarę - miał do tego prawo, co nie znaczy, że musiał je wykorzystywać. Tłumaczyłem sobie w duchu. Dłonie zacisnąłem na poręczy schodów zastanawiając się czy nie lepiej odczekać i pogadać jak ochłoniemy.

Byłem zdezorientowany to dobre słowo. Chwile stałem gapiąc się na niego szeroko otwartymi oczyskami - Nie uderzę Cię... bo to nie Twoja wina. To po pierwsze, po drugie nie obraziłem Cię jeszcze a po trzecie boli... - powstrzymałem się żeby nie powiedzieć "to może idź popłakać w kacie" to nie było adekwatne do sytuacji - Masz racje zachowałem się jak nastolatek nie potrafiący powstrzymać się do tego byłem na tyle głupi by to zrobić w ten sposób, jednak nie mam zamiaru się teraz przed Tobą zwijać w swym uniżeniu i błagać o wybaczenie.

Przecież jakby chodziło mi tylko o to by nie przyszedł z nim gadać. Jakby mnie nie obchodzili to przecież bym tu nie stał? Aż ta wyuzdany być nie mogę. Opadłem na najbliższy fotel i zabrałem się za myślenie o całej sytuacji. Zresztą na cholerę, komu słowo przepraszam... Wstukiwałem monotonny rytm w podłokietniku fotela. Rozważałem wszystkie za i przeciw "Błagania o wybaczenie".